Kolegium pijarskie i jezuickie[edytuj] Początki szkolnictwa średniego w Piotrkowie sięgają II połowy XVII wieku i są związane z dwoma zakonami: pijarów i jezuitów. Pijarzy, po niepowodzeniu starań o otwarcie kolegium w Krakowie w 1662 roku, skierowali swoje zainteresowanie w kierunku Piotrkowa, będącego wówczas miejscem Trybunału Koronnego. Szybko uzyskali poparcie i piotrkowskich mieszczan, i władz kościelnych, uzyskując w 1674 roku pozwolenie na osiedlenie się w tym mieście, zaś już w roku 1675 utworzyli kolegium. W 1677 roku sejm przyjął ich piotrkowską fundację pod opiekę króla i narodu, uwalniając od podatków. Szkoła początkowo mieściła się w kamienicy przy ul. Dominikańskiej (obecnie fragment ul. Wojska Polskiego). Jednocześnie pijarzy kupowali przyległe place, stając się ostatecznie właścicielami sporego kwartału między ulicami Sieradzką, Nowym Miastem (obecnie Rycerską), Rwańską i Dominikańską, przeznaczonego pod kościół i budynki szkolne. Ich budowę zakończono w 1713 roku. Po pożarze Piotrkowa w 1731 już po roku powstał nowy, dwukondygnacyjny, murowany budynek szkolny, a w roku 1738 budynek konwiktu. http://pl.wikipedia.org/wiki/I_Liceum_Og%C3%B3lnokszta%C5%82c%C4%85ce_im._Boles%C5%82awa_Chrobrego_w_Piotrkowie_Trybunalskim