Gęsia Szyja – szczyt o wysokości 1489 m n.p.m. położony w reglowej części Tatr Wysokich. Jest najwyższy w grupie masywu o tej samej nazwie. Jego zbocza porośnięte są lasami świerkowymi. Grupę Gęsiej Szyi od Koszystej oddziela Rówień Waksmundzka. Od wierzchołka Gęsiej Szyi odchodzą trzy ramiona. Ramię wschodnie, skręcające w kierunku północno-wschodnim, schodzi trawiastymi tarasami w kierunku Rusinowej Polany. Wąskie, długie ich połączenie przypomina wygięcie gęsiej szyi, stad nazwa szczytu. Na przedłużeniu północnego ramienia, już poza Rusinową Polaną, znajduje się Goły Wierch (1206 m n.p.m.). Ramię północne oddziela od siebie górną część doliny Filipki od Doliny Złotej i kończy się zboczem nazywanym Wiktorówki. Zachodnie ramię Gęsiej Szyi przechodzi przez siodło Przysłopu Waksmundzkiego (1443 m n.p.m.), za którym wznosi się na Suchy Wierch Waksmundzki (ok. 1485 m n.p.m.). Dalej skręca na północ i za Wyżnią Filipczańską Przełęczą (1435 m n.p.m.) wznosi się Ostry Wierch Waksmundzki (1475 m n.p.m.), a za nim widoczne są Kopy Sołtysie. Wierzchołkowa część grzbietu Gęsiej Szyi zbudowana jest z dolomitowych skałek wypiętrzonych na ok. 15 m (tzw. Waksmundzkie Skałki). Już z Rusinowej Polany, a także z drogi na szczyt i samego wierzchołka, można podziwiać szeroką panoramę Tatr od Tatr Bielskich przez Tatry Wysokie do Tatr Zachodnich. Z polany widoczne są Tatry Bielskie i Wysokie do Mięguszowieckiego Szczytu. Panorama była propagowana przez Tytusa Chałubińskiego jako „widok na 100 szczytów i przełęczy” już w 1878 r. Gęsia Szyja jest położona pomiędzy dwiema dużymi dolinami walnymi: Doliną Suchej Wody (od zachodu) oraz Doliną Białki (od wschodu) i jej odnogami: Doliną Waksmundzką (od południa), doliną Filipką (od północnego zachodu), a od północy z jej odnogą – Doliną Złotą.