0 Likes
خودیافتگی، فرایندی کنشی برای بیان خود
خودیافتگی عنوان مجموعه ی نقاشی های شیوا یغمایی است. آنچه به آن بر می خوریم، عنوان مجموعه است که می تواند بیانگر دغدغه ی اصلی این مجموعه باشد: تجربه ای در مسیر یافتن خود.
"خود" به عنوان ضمیر مشترک میان متکلم، مخاطب و غایب که در معنای لغت نامه ای همیشه به صورت مفرد تعریف می شود. آن چه انسان امروز بیشتر از هر زمانی با آن درگیر است: گم شدن خود واقعی اش است، در میان انبوه خودهایی که در حال تکثیرند و هر روز بر تعدادشان افزوده می شود، کدام خود، خود واقعی من است؟ و این سوال که آیا من یک خود واحد دارم؟ و اطلن اهمیتی دارد به خود متلق رسیدن؟ و همه ی آن چه حول پرسش سرسام آور "چیستی خود" می چرخد. هنرمند در جستجویی نقاشانه تلاش می کند خودهایش را در آدم هایی بیابد که هر کدامشان به اعتبار حضورشان و سابقه ی زیستن شان، ما را در ارتبطی دال و مدلولی، به مجموعه ای از صفات و خصایص ارجاع می دهند. تلاش هنرمند جهت تبدیل ایکن به سمبل، با حفظ قواعد نقاشانه و البته به واسطه ی "تفسیر" و کدگذاری های نشانه ای در مسیر اجرا و ارایه،برای گذار از بازنمایی صرف و رسیدن به معنا.
تفاوت های اجتماعی و جغرافیایی و گاهن ماهوی این آدم ها و البته بی عنوان بودن تابلوها ما را به این باور می کشاند که ما مواجهیم با چیزی بیشتر از صرف پرتره سازی از چهره هایی شناخته شده. آنچه در چیدمان عکس های همراه شده به آن تاکیید می شود، هنگامی که نه ترکیب بندی یا اصول زیبایی شناسی عکاسانه و حتا کیفیت چاپ و ارایه ی آن، بلکه پرداخت مستند گونه ی عکس ها و توجه به مکان هایی که هر یک در سابقه ی تاریخی شان حامل مفاهیم و احساس هایی شده اند که اشتراک این وجوه با آدم های نقاشی شده و البته هم نشینی نشانه ای شان ما را در جهت رساندن کل مجموعه به بیانی مشترک سوق می دهد، عکس هایی که نه با نام اشخاص درون تابلوها بلکه با عنوان محله ها نامگذاری شده است.
نقاشی های این مجموعه پرتره هایی ست که به واسطه ی خط، یعنوان آبستره ترین نمود نقاشانه در خلاصه ترین شکل حضورشان، جهت شبیه سازی، بروی بوم های خالی و بدون زیر سازی و پس زمینه ی رنگی و تنها با ضرب قلمه هایی اکسپرسیوی – انتزاعی به رنگ سفید پوشیده شده اند، ما را به یک تجربه ی کنشی مفهومی و در عین حال احساسی می کشاند. انگار دیگر آدم های نقاشی شده اهمیتی ندارند، نامهایشان هم مهم نیست، کارهایی که کرده اند هم بی اهمیت است و تنها خودهایی که ساخته اند قابل توجه است، آن خودهایی که مماس است با خودهایی از هنرمند که در تکریم آن ها دست به قلم برده است.
شیوا یغمایی آثار بی ادعایی را در ستایش خودی با تمام عمق حضورش در یک سریاله مینیمالیستی و در عین حال مفهومی و معناگرایانه خاق کرده است. شاید بتوان گفت آثار این مجموعه تلاشی ست مشابه انسان نگاری های ایف کلین و انتزاع های رفتار نمای دکونینگ، تلاشی مشابه ملویچ ئ یا مارک روتکو برای ستایش رنگ. نوعی وجود گرایی همانند آن چه پیرو مانزونی به آن معتقد بود و هر آن چه دغدغه ی هنرمند معاصر است. آن چه در مواجهه با مجموعه ی خودیافتگی به آن می رسیم، فرایندی اندیشمندانه است که لازم است فراتر از یک اتفاق صرف پرتره سازی، با آن برخورد شود، فرایندی برای رسیدن به خود.
ایلیا تهمتنی – مرداد
...
Overview and HistoryTehran is the capital of Iran and the largest city in the Middle East, with a population of fifteen million people living under the peaks of the Alborz mountain range.Although archaeological evidence places human activity around Tehran back into the years 6000BC, the city was not mentioned in any writings until much later, in the thirteenth century. It's a relatively new city by Iranian standards.But Tehran was a well-known village in the ninth century. It grew rapidly when its neighboring city, Rhages, was destroyed by Mongolian raiders. Many people fled to Tehran.In the seventeenth century Tehran became home to the rulers of the Safavid Dynasty. This is the period when the wall around the city was first constructed. Tehran became the capital of Iran in 1795 and amazingly fast growth followed over the next two hundred years.The recent history of Tehran saw construction of apartment complexes and wide avenues in place of the old Persian gardens, to the detriment of the city's cultural history.The city at present is laid out in two general parts. Northern Tehran is more cosmopolitan and expensive, southern Tehran is cheaper and gets the name "downtown."Getting ThereMehrabad airport is the original one which is currently in the process of being replaced by Imam Khomeini International Airport. The new one is farther away from the city but it now receives all the international traffic, so allow an extra hour to get there or back.TransportationTehran driving can be a wild free-for-all like some South American cities, so get ready for shared taxis, confusing bus routes and a brand new shiny metro system to make it all better. To be fair, there is a great highway system here.The metro has four lines, tickets cost 2000IR, and they have segregated cars. The women-only carriages are the last two at the end, FYI.Taxis come in two flavors, shared and private. Private taxis are more expensive but easier to manage for the visiting traveler. Tehran has a mean rush hour starting at seven AM and lasting until 8PM in its evening version. Solution? Motorcycle taxis! They cut through the traffic and any spare nerves you might have left.People and CultureMore than sixty percent of Tehranis were born outside of the city, making it as ethnically and linguistically diverse as the country itself. Tehran is the most secular and liberal city in Iran and as such it attracts students from all over the country.Things to do, RecommendationsTake the metro to the Tehran Bazaar at the stop "Panzda Gordad". There you can find anything and everything -- shoes, clothes, food, gold, machines and more. Just for the sight of it alone you should take a trip there.If you like being outside, go to Darband and drink tea in a traditional setting. Tehranis love a good picnic and there are plenty of parks to enjoy. Try Mellat park on a friday (fridays are public holidays), or maybe Park Daneshjou, Saaii or Jamshidieh.Remember to go upstairs and have a look around, always always always! The Azadi Tower should fit the bill; it was constructed to commemorate the 2500th anniversary of the Persian Empire.Tehran is also full of museums such as:the Contemporary Art Museumthe Abghine Musuem (glass works)the 19th century Golestan Royal Palace museumthe museum of carpets (!!!)Reza Abbasi Museum of extraordinary miniaturesand most stunning of all,the Crown Jewels Museum which holds the largest pink diamond in the world and many other jaw-dropping jewels.Text by Steve Smith.